Door Eva Oude Elferink / 5 juli 2017
Deze zomer in de rubriek Jong! pubers uit negen wereldsteden over zichzelf, de wereld en elkaar. Deze week: Ruqqayah Cetta (17) uit Jakarta.
Zwart/wit
„ Ik teken en krabbel iedere dag. Het is mijn manier om me uit te drukken. Mijn moeder steunt me, mijn vader vond het lastiger, maar de laatste tijd begint hij bij te draaien. Ik heb het van hem, denk ik. Hij houdt ook van tekenen, maar hij doet er niets mee. Ik werk eigenlijk altijd met zwart/wit. Voor mij horen daar bepaalde emoties bij. Ik heb wel eens geëxperimenteerd met kleuren, maar daarmee voel ik niet dezelfde connectie.”
Verbindende deur
„Mijn oma van moederskant was een fantastisch mens. Niet echt een warm, knuffelig type, maar we begrepen elkaar. Ze woonde in het huis naast ons, via een verbindende deur kon ik zo naar binnen lopen. Samen keken we naar sport, of lazen we boeken. Ik heb veel van haar geleerd, al realiseerde ik me dat op dat moment nog niet. Ze overleed toen ik elf was. Toen ik dertien was scheidden mijn ouders. Dat heeft veel invloed op me gehad, ik wilde mijn moeder en twee zusjes beschermen. Mijn moeder had niemand met wie ze over haar problemen kon praten, dus dat deed ze met mij. Maar het gaat beter. Allebei mijn ouders zijn hertrouwd, mijn moeder en zusjes zijn verhuisd naar Bogor. Ik moest mijn middelbare school nog afmaken, dus ik woon nu bij een vriendin en haar familie in Jakarta.”
Spijt
„Mijn middelbare school, de Erudio Art School, heb ik bij toeval gevonden. Ik was met mijn moeder in een winkelcentrum toen ze daar een live tekensessie organiseerden. Ons eindexamenproject moest gaan over een emotie die we graag wilden uiten. Daar heb ik wel even mee geworsteld. Pas na drie maanden realiseerde ik me dat ‘spijt’ een gevoel is dat me al een tijdje dwarszit. Ik weet niet precies waar het vandaan komt, dat vind ik best eng. Misschien ben ik gewoon teleurgesteld in mezelf. Ik vind het moeilijk mensen te vertrouwen. Als iemand te dichtbij komt, klap ik dicht. Daarom heb ik ook niet zo veel vrienden.”
Ruimtes
„Na de zomer wil ik binnenhuisarchitectuur studeren. Ruimtes fascineren me, hoe ze invloed kunnen hebben op je emoties. Mijn moeder is architect en nam mij altijd mee naar haar projecten. Ik hoop dat ik word toegelaten tot het Bandung Technology Institute, zij hebben een heel goed kunstprogramma.”
